ការប្រាស្រ័យទាក់ទងដើម្បីសម្ពន្ធកាន់តែប្រសើរ

វិគី ព័ត៌មាន សុខភាព > សកម្មភាពដើម្បីសុខភាពរបស់ស្ត្រី > ជំពូក ៤ ៖ ចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ និងសុខភាពផ្លូវភេទ > ការប្រាស្រ័យទាក់ទងដើម្បីសម្ពន្ធកាន់តែប្រសើរ

នៅក្នុងជំពូកនេះ ៖

 

នៅក្នុងជំពូកនេះ ៖

• ជំពូក ៤ ៖ ចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ និងសុខភាពផ្លូវភេទ
• ការបង្រៀននិងការរៀនអំពីចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ
• ភាពស្រើបស្រាលជាបញ្ហាសំខាន់
• វិសមភាពជាកត្តាមិនល្អនៅក្នុងសុខភាពផ្លូវភេទ
• ការប្រាស្រ័យទាក់ទងដើម្បីសម្ពន្ធកាន់តែប្រសើរ

ភាពខុសគ្នាក្នុងចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ មានន័យថាមនុស្សផ្សេងគ្នា ចូលចិត្តនិងត្រូវការខុសៗគ្នាដែរនៅក្នុងសម្ពន្ធមួយ។ ដើម្បីឲ្យសម្ពន្ធមួយមានភាពល្អប្រសើរ ជាពិសេសសម្ពន្ធផ្លូវភេទ មនុស្សត្រូវចេះប្រើការប្រាស្រ័យទាក់ទងនូវអ្វីដែលខ្លួនត្រូវការឬចង់បាន ហើយជឿជាក់ថាអ្នកដទៃនឹងយល់។ ឧទាហរណ៍ ស្ត្រីត្រូវចេះប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយប្តី ថាតើគាត់ចង់រួមភេទឬទេ, ថាតើអ្វីខ្លះដែលគាត់អាចធ្វើបានដោយងាយស្រួល ឬមិនអាចធ្វើបាន, តើអ្វីខ្លះដែលធ្វើឲ្យគាត់មានសម្រើប, តើគាត់ចង់ប្រើស្រោមអនាម័យ ឬមធ្យោបាយការពារផ្សេងទៀតឬទេ, និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ល្អនៅក្នុងសម្ពន្ធប្តីប្រពន្ធរបស់គាត់។ បន្ទាប់មក ពួកគេធ្វើការសម្រេចចិត្តជាមួយគ្នាអំពីការរួមភេទ។ នេះហៅថា ការចរចារ។ មនុស្សម្នាក់មិនគួរសម្រេចចិត្តជំនួសមនុស្សទាំង២ទេ!

បើខ្ញុំក្លាហានជាងនេះ ខ្ញុំនឹងអាចប្រាប់គាត់ថា គាត់លិឍខ្ញុំនៅខាងក្រោមហ្នឹង វាស្រួលជាងគាត់ដាក់ប្រដាប់គាត់ចូលទៅទៀត។

ខ្ញុំគិតថាប្តីខ្ញុំធូរចិត្តទៅវិញនៅពេលខ្ញុំយកដៃគាត់មកដាក់តាមកន្លែងដែលខ្ញុំចង់បាន។ ហើយគាត់អាចដឹងថាខ្ញុំចូលចិត្តបែបណា! រឿងទាំងនេះកើតឡើងខ្លួនឯង ដោយខ្ញុំមិនបាននិយាយពាក្យមួយម៉ាត់ឡើយ!

ការពិភាក្សាជាក្រុម ជួយឲ្យស្ត្រីនិងបុរសយល់ដឹងពីភាពខុសគ្នាក្នុងចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ

អង្គការមួយដែលមានឈ្មោះថា យុទ្ធសាស្ត្រដើម្បីក្តីសង្ឃឹម (Strategies for Hope) បានដឹកនាំសិក្ខាសាលា “ពេលវេលាដែលត្រូវជជែកគ្នា” ដើម្បីជួយឲ្យស្ត្រីនិងបុរសជជែកគ្នាយ៉ាងស្មោះត្រង់អំពីការរំពឹងទុករបស់ខ្លួននៅក្នុងសម្ពន្ធប្តីប្រពន្ធ។ ជាដំបូង ស្ត្រីនិងបុរសជួបប្រជុំក្នុងក្រុមដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ហើយពិភាក្សាពីការចូលចិត្តរបស់ខ្លួនក្នុងសម្ពន្ធផ្លូវភេទ។ បន្ទាប់មកក្រុមទាំងនោះចូលរួមគ្នាវិញដើម្បីផ្លាស់ប្តូរគំនិតយោបល់ និងស្វែងយល់ពីភាពខុសគ្នារបស់ពួកគេ។

យើងចង់ឲ្យប្រពន្ធរបស់យើង បង្ហាញភាពសិចស៊ី ប៉ុន្តែយើងមិនហ៊ានប្រាប់ពួកគាត់ទេ។ ដូច្នេះយើងក៏ទៅរកសេវាផ្លូវភេទខាងក្រៅ។ ពួកគេដឹងពីរបៀបដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាជាបុរសពិតប្រាកដ។

យើងគឺជាអ្នកជំនាញផ្នែកស្ត្រី។ តើយើងចង់ឲ្យបុរសយល់ដឹងអ្វីខ្លះពីស្ត្រី? តើយើងសង្ឃឹមចង់បានអ្វី, បារម្ភពីអ្វី, និងកំពុងទទួលបានអ្វី នៅក្នុងសម្ពន្ធផ្លូវភេទរបស់យើង?

មនុស្សម្នាក់ក្នុងក្រុមនីមួយៗ កត់ត្រានូវគំនិតនានាដែលបុរសនិងស្ត្រីលើកឡើងនៅក្នុងក្រុមរៀងៗខ្លួន។ បន្ទាប់ពីក្រុមនីមួយៗបង្ហាញពីគំនិតរបស់ក្រុមរួចមក ស្ត្រីអាចបញ្ចេញមតិយោបល់ចំពោះការយល់ឃើញរបស់បុរស ហើយបុរសអាចបញ្ចេញយោបល់ចំពោះការយល់ឃើញរបស់ស្ត្រី។ ខាងក្រោមនេះជាចំណុចខ្លះៗដែលស្ត្រីនិងបុរសបាននិយាយប្រាប់គ្នា នៅក្នុងសិក្ខាសាលាដែលធ្វើឡើងនៅក្នុងប្រទេសម៉ាឡាវី និងប្រទេសហ្សាមប៊ី៖

បុរសចង់ឲ្យស្ត្រីដឹងថា៖

• ការរួមភេទដ៏ល្អ ជារឿងសំខាន់បំផុត។ ការស្រឡាញ់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងកាយវិការល្អៗ មិនសំខាន់ស្មើនឹងការរួមភេទទេ។
• ប្តីចង់ទទួលបានការស្វាគមន៍ ពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ គាត់ក៏ចង់បានការសរសើរនិងអរគុណ ចំពោះអ្វីដែលគាត់បានធ្វើត្រឹមត្រូវ។
• បុរសចូលចិត្តឲ្យស្ត្រីរក្សាភាពស្អាតផ្ទាល់ខ្លួន និងសម្អាតផ្ទះសម្បែង។
• បុរសចង់រក្សាការសម្ងាត់ខ្លះពីប្រពន្ធ រួមទាំងប្រាក់ចំណូល និងសម្ពន្ធផ្ទាល់ខ្លួនផ្សេងទៀត។
• បុរសភ័យខ្លាចពីការមិនឡើងរឹងនៃលិង្គ និងពីស្ត្រីលួចមានស្នេហាដទៃ។
• បុរសភ័យខ្លាចការមើលឃើញថាខ្សោយជាង បើស្ត្រីមានតួនាទីធំជាង ឬដែលបង្ហាញភាពដាច់ខាតចំពោះគាត់។

ស្ត្រីចង់ឲ្យបុរសដឹងថា៖

• ការស្រឡាញ់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងកាយវិការល្អៗ គឺរឿងសំខាន់បំផុត។
• ស្ត្រីចង់ឲ្យប្តីជាមនុស្សដែលផ្គត់ផ្គង់ប្រកបដោយភាពជឿជាក់។
• ស្ត្រីចង់ឲ្យប្តីត្រឡប់មកផ្ទះពេលល្ងាច និងជជែកជាមួយគាត់ពីអ្វីៗដែលសំខាន់ចំពោះប្តី។
• ស្ត្រីភ័យខ្លាចការវាយដំ និងការបោះបង់ចោល។ ពួកគេភ័យខ្លាចប្តីរបស់ខ្លួន យកប្រពន្ធទី២, ធ្វើឲ្យគាត់អាម៉ាស់នៅមុខអ្នកដទៃ, ឬបង្កើតច្បាប់ដែលមិនសមហេតុផល។

នៅក្នុងក្រុមពិភាក្សាធំ បុរសបានរៀនដឹងថា ស្ត្រីមានអារម្មណ៍ស្រើបស្រាលតាមរយៈការបបោសអង្អែល ច្រើនជាងការមើលឃើញ ហើយភាពស្រើបស្រាលរបស់ស្ត្រីមានរយៈពេលយូរជាងបុរស។ ពួកគេមិនបានដឹងពីចំណុចនេះពីមុនមកទេ។ ក្រុមបុរសនិយាយថា ពួកគេមិនដែលគិតថាត្រូវធ្វើឲ្យស្ត្រីមានអារម្មណ៍ស្រើបស្រាលទេ ប៉ុន្តែពួកគេនឹងរៀន។

ទាំងបុរសនិងស្ត្រីយល់ឃើញថា ការរួមភេទនឹងកាន់តែប្រសើរសម្រាប់ដៃគូទាំង២ នៅពេលដែលសិទ្ធិនិងការទទួលខុសត្រូវរបស់បុរសនិងស្ត្រី មានតុល្យភាពនឹងគ្នា។ ពួកគេចង់ឲ្យមានការជជែកគ្នាពីអ្វីដែលធ្វើឲ្យដៃគូទាំង២ទទួលបានភាពស្រើបស្រាល។ ប៉ុន្តែទាំងបុរសនិងស្ត្រី ភ័យខ្លាចភាពអាម៉ាស់ចំពោះការបំពានលើការរំពឹងទុកនៃវប្បធម៌ ឬត្រូវបានគិតថាជាទង្វើអាស។ សិក្ខាសាលានេះក៏បានបង្ហាញដែរថា ស្ត្រីអាចទទួលបានការគាំទ្រពីមិត្តភក្តិរបស់ខ្លួន។ រីឯបុរសនិយាយថា ពួកគេមានអារម្មណ៍ឯកានិងគ្មានការគាំទ្រ ដោយគ្មាននរណាដែលពួកគេអាចពិភាក្សាពីបញ្ហាជាមួយបានទេ។

ទទួលបានភាពជឿជាក់ដើម្បីជជែកជាមួយដៃគូអំពីការរួមភេទ

ជារឿយៗ ស្ត្រីត្រូវបានបង្រៀនតាំងពីក្មេងមក ឲ្យទទួលយកនូវអ្វីដែលបានផ្តល់ឲ្យ និងមិនត្រូវទាមទារនូវអ្វីដែលពួកគេចង់បាននោះទេ, មិនថានោះជាប្រភេទអាហារដែលចូលចិត្ត ការចង់ទៅរៀននៅសាលា ឬការងារផ្ទះដែលត្រូវបានដាក់ឲ្យឡើយ។ ជាញឹកញាប់ ក្មេងស្រីនិងស្ត្រី មិនត្រូវបានរំពឹងថាយល់ដឹងអំពីការរួមភេទសោះឡើយ ដែលនេះធ្វើឲ្យកាន់តែពិបាកសម្រាប់ពួកគេ ក្នុងការស្នើសុំពីប្តី នូវអ្វីដែលខ្លួនចង់បានក្នុងពេលរួមភេទ។ ប្រសិនបើស្ត្រីមិនទាន់រៀបការ ចង់រួមភេទ គាត់អាចនឹងមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវធ្វើពើថាវាកើតឡើងដោយការបង្ខំ ឬមិនបានព្រាងទុក ដែលស្ថានភាពនេះរឹតតែមិនអាចឲ្យគាត់ចរចារពីអ្វីដែលគាត់ចង់បានទៅទៀត។

ការរៀនសូត្រនិងអនុវត្តការប្រាស្រ័យទាក់ទងបែបដាច់ខាត អាចជួយឲ្យស្ត្រីធ្វើការចរចារនូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវការឬចង់បាន ជាពិសេសនៅក្នុងសម្ពន្ធផ្លូវភេទរបស់ខ្លួន។ សូមមើលទំព័រ 100 អំពីរបៀបផ្សេងៗដែលស្ត្រីអាចអនុវត្ត ដើម្បីបង្ហាញពីអ្វីដែលខ្លួនចង់បាន។ ទំព័របន្ទាប់នេះ ផ្តល់ជូននូវគំនិតខ្លះៗសម្រាប់ត្រៀមលក្ខណៈជជែកដោយភាពជឿជាក់ ជាមួយដៃគូ អំពីការរួមភេទ។

សកម្មភាព

អនុវត្តការជជែកជាមួយដៃគូ អំពីការរួមភេទ

សកម្មភាពសម្តែងតួនេះ អាចជួយឲ្យស្ត្រីកាន់តែងាយនិយាយចេញនូវអ្វីដែលពួកគេចង់បានឬត្រូវការ។ វាក៏អាចជួយឲ្យពួកគេចរចារទាមទារនូវការគោរពសិទ្ធិក្នុងការទទួលបានសុខមាលភាព និងភាពស្រើបស្រាលផងដែរ។ (សូមមើលសេចក្តីណែនាំសម្រាប់ការសម្តែងតួ)។

1. ឲ្យក្រុមពិចារណាបង្កើតស្ថានភាពមួយដែលដៃគូធ្វើការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាអំពីតម្រូវការឬការរំពឹងទុកខុសៗគ្នារវាងប្តីនិងប្រពន្ធ។ ឧទាហរណ៍៖
   • ស្ត្រីចង់ឲ្យការរួមភេទប្រព្រឹត្តយូរជាងធម្មតា ហើយបុរសមិនចង់ប្រើកាយវិការផ្សេងៗខុសប្លែកពីអ្វីដែលគាត់យល់ថាត្រូវតាមធម្មជាតិសម្រាប់គាត់ទេ។
   • ស្ត្រីចង់រួមភេទដើម្បីឲ្យមានផ្ទៃពោះ ប៉ុន្តែបុរសចង់ប្រើស្រោមអនាម័យ។
   អ្នកក៏អាចប្រើប្រាស់សាច់រឿងនៅក្នុងសកម្មភាព កែប្រែសាច់រឿង កែប្រែជីវិត ផងដែរ ឬមួយអ្នកអាចបង្កើតថ្មីដោយខ្លួនឯង។
2. ឲ្យក្រុមធ្វើការសម្តែងតួទៅតាមស្ថានភាពឬសាច់រឿងទាំងនេះ។

នៅពេលបងចេញពីធ្វើការមកដល់ផ្ទះភ្លាម បងចង់រួមភេទតែម្តង។
នៅចាំពេលដែលយើងថើបគ្នារាប់ម៉ោងដែរទេ? យើងខានធ្វើបែបហ្នឹងយូរហើយ។
3. បន្ទាប់ពីការសម្តែងតួរួចរាល់អស់ហើយ អ្នកអាចដឹកនាំការពិភាក្សាថាតើប្តីប្រពន្ធនៅក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ ធ្វើការប្រាស្រ័យគ្នាយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ អំពីការរួមភេទ។ នេះជាសំនួរពិភាក្សាមួយចំនួនដែលអាចប្រើបាន៖
   • តើការសម្តែងតួ សមឬទេ? តើក្នុងជីវិតជាក់ស្តែង ប្តីប្រពន្ធធ្វើការចរចារដូចក្នុងការសម្តែងនោះឬទេ?
   • តើចំណុចត្រង់ណាខ្លះដែលពិបាកនឹងនិយាយ? ហេតុអ្វី?
   • តើរបៀបដែលបុរសនិងស្ត្រីធ្វើការចរចារគ្នា មានភាពខុសគ្នាដូចម្តេចខ្លះ?
   • តើតួនាទីយេនឌ័រ មានឥទ្ធិពលបែបណាខ្លះទៅលើរបៀបដែលស្ត្រីនិងបុរសធ្វើការចរចារ?
   • តើយេនឌ័រ អាយុ ជាតិសាសន៍ ឬពិការភាព តើតួនាទីសំខាន់នៅក្នុងការចរចារទាំងនោះឬទេ? ហេតុអ្វី?
4. ដើម្បីបញ្ចប់សកម្មភាពនេះ ចូរសួរក្រុមថាតើពួកគេបានរៀនសូត្រអ្វីខ្លះពីសកម្មភាពនេះ និងថាតើពួកគេមានចំណុចដែលនឹងយកទៅសាកល្បងធ្វើការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងសម្ពន្ធមេត្រីរបស់ខ្លួនដែរឬទេ។

ស្ត្រីបង្កើនភាពជឿជាក់ឲ្យគ្នា ក្នុងការជជែកអំពីការរួមភេទ

នៅប្រទេសប៉ាគីស្ថាន អង្គការសុខភាពគ្រួសារមួយដែលមានឈ្មោះថា រ៉ានុម៉ា (Rahnuma) បានរៀបចំគម្រោងមួយនៅក្នុងក្រុងឡាហ៊រ (Lahore) ដើម្បីជួយដល់ស្ត្រីរៀបការរួច ឲ្យធ្វើការឆ្លុះបញ្ចាំងពីបទពិសោធន៍ផ្លូវភេទនិងតួនាទីយេនឌ័ររបស់ពួកគេ, និងថាតើវាអាចមានឥទ្ធិពលបែបណា ទៅលើលទ្ធភាពរបស់ពួកគេក្នុងការចរចារអំពីការរួមភេទ។

នៅពេលដែលអ្នករៀបចំគម្រោង សួរស្ត្រីថាតើហេតុអ្វីទើបពួកគាត់មិនអាចជជែកអំពីការរួមភេទជាមួយប្តីរបស់ខ្លួនបាន ពួកគាត់និយាយថា គឺដោយសារតែភាពរមទម កង្វះភាពជឿជាក់ និងមិនមានអ្វីត្រូវនិយាយ។ ស្ត្រីក៏បារម្ភផងដែរពីអ្វីដែលអាចកើតឡើង ប្រសិនបើគាត់ព្យាយាមសុំឲ្យប្តីប្រើស្រោមអនាម័យ។ ពួកគាត់ភ័យខ្លាចប្តីរបស់គាត់ខឹង ឬគិតថាគាត់មានលួចរួមភេទជាមួយបុរសដទៃ ឬផ្តាច់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភដោយប្រការណាមួយ។

ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ស្ត្រីទាំងនេះបានធ្វើការជាមួយគ្នាដោយប្រើប្រាស់ការពិភាក្សា និងការសម្តែងតួ, ហើយអាចបង្កើតមូលហេតុវែកញែក និងអ្វីដែលត្រូវនិយាយនៅក្នុងការចរចារអំពីការរួមភេទទៀតផង។ មុនដំបូង វាហាក់ដូចជាមិនអាចទៅរួចឡើយសម្រាប់ពួកគាត់ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីការជួបពិភាក្សាគ្នារយៈពេល២ខែក្រោយមក ពួកគេយល់ដឹងពីរាងកាយរបស់ខ្លួនកាន់តែច្រើន និងអាចជជែកយ៉ាងងាយស្រួលជាមួយប្តី អំពីការរួមភេទ។ ពួកគេក្លាយជាមានភាពជឿជាក់ក្នុងការចរចារតាមរបៀបសន្តិភាព ដូចជាពេលវេលានៃការរួមភេទ ឬការប្រើស្រោមអនាម័យជាដើម។

មុនពេលចូលរួមសិក្ខាសាលា ស្ត្រីជាច្រើនគិតថាការរួមភេទគឺជាកាតព្វកិច្ច។ បន្ទាប់ពីមើលឃើញថាខ្លួនអាចពិភាក្សាអំពីបញ្ហាផ្លូវភេទជាមួយប្តីបាន ពួកគេចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេគួរតែផ្អែកលើសេចក្តីរីករាយ និងការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក, ហើយពួកគេមើលឃើញថាវាពិតជាអាចទៅរួចមែន។

ចាប់ពីពេលនោះមក មានស្ត្រីជាច្រើនបាននិយាយថា សម្ពន្ធផ្លូវភេទរបស់ពួកគេ កាន់តែមានភាពពេញចិត្តចំពោះទាំងប្តីនិងប្រពន្ធ, ជីវិតរៀបការរបស់ពួកគេកាន់តែរីករាយ, ហើយគ្រួសារកាន់តែមានភាពស្និទស្នាល។

សកម្មភាព

ចង់, មានឆន្ទៈ, មិនឡើយ៖ ការស្វែងយល់អំពីចំណង់ផ្លូវភេទ និងព្រំដែនកំណត់របស់វា

សកម្មភាពនេះជំរុញឲ្យអ្នកចូលរួម ធ្វើការត្រិះរិះ បន្ទាប់មកពិភាក្សាអំពីចំណង់ផ្លូវភេទ និងព្រំដែនកំណត់របស់វា។ ការស្វែងយល់ពីប្រធានបទទាំងនេះ គឺជាមធ្យោបាយដ៏សំខាន់មួយដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពរបស់ក្មេងស្រីឬស្ត្រី ក្នុងការចរចារនៅក្នុងសម្ពន្ធផ្លូវភេទ។ សកម្មភាពនេះមានលទ្ធផលល្អបំផុត ជាមួយនឹងក្រុមស្ត្រីវ័យក្មេងដែលជឿទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។ មុននឹងចាប់ផ្តើមសកម្មភាព ចូរបង្កើតកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ក្រុមសិន ដែលសម្រេចថាអ្វីៗដែលបាននិយាយគ្នានៅទីនេះ នឹងមិនលេចឮទៅអ្នកដទៃទៀតឡើយ (មើល កិច្ចព្រមព្រៀងសម្រាប់ក្រុមពិភាក្សា)។ ដើម្បីរៀបចំ៖ ផ្តល់ក្រដាស៣សន្លឹកទៅឲ្យអ្នកចូលរួមម្នាក់៖ សន្លឹកទី១ មានរូបមុខញញឹម (ចង់), សន្លឹកទី២ មានរូបមុខមាំ (មានឆន្ទៈ), និងសន្លឹកទី៣ រូបមុខជ្រួញចិញ្ចើម (មិនឡើយ)។ ផ្តល់សណ្តែកស្ងួតមួយក្តាប់ដល់អ្នកចូលរួមម្នាក់។

ដើម្បីរៀបចំ៖ ផ្តល់ក្រដាស៣សន្លឹកទៅឲ្យអ្នកចូលរួមម្នាក់៖ សន្លឹកទី១ មានរូបមុខញញឹម (ចង់), សន្លឹកទី២ មានរូបមុខមាំ (មានឆន្ទៈ), និងសន្លឹកទី៣ រូបមុខជ្រួញចិញ្ចើម (មិនឡើយ)។ ផ្តល់សណ្តែកស្ងួតមួយក្តាប់ដល់អ្នកចូលរួមម្នាក់។

1. ពន្យល់ថា អ្នកចូលរួមគ្រប់គ្នាត្រូវគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេចង់ធ្វើ តាំងចិត្តធ្វើ និងមិនធ្វើឡើយ។ មធ្យោបាយដ៏ល្អមួយដើម្បីបង្ហាញ គឺឲ្យក្រុមនិយាយឮៗ ពីអាហារដែលពួកគេចង់បរិភោគ អាហារដែលតាំងចិត្តហូប និងអាហារដែលនឹងមិនហូបឡើយ។ (អ្នកអាចរកឧទាហរណ៍កំប្លែងៗដើម្បីឲ្យពួកគេសើចសប្បាយ)។
2. បែងចែកអ្នកចូលរួមជាក្រុមតូចៗដែលមានគ្នា៣ទៅ៤នាក់។ ពន្យល់ថា គ្រប់គ្នានឹងគិតអំពីសកម្មភាពផ្លូវភេទ ទោះជាធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ឬមិនធ្លាប់ក៏ដោយ។ ពួកគេនឹងគិតអំពីសកម្មភាពផ្លូវភេទដែល៖
   • ពួកគេចង់បាន ឬគិតថានឹងធ្វើដោយរីករាយ។
   • ពួកគេមានឆន្ទៈនឹងធ្វើ ប្រសិនបើដៃគូរបស់គាត់ចាប់អារម្មណ៍។
   • ពួកគេនឹងមិនធ្វើឡើយ ហើយនឹងបដិសេធប្រសិនបើដៃគូស្នើសុំ។
3. បន្ទាប់មកឲ្យអ្នកចូលរួម ពិចារណារយៈពេលពីរបីនាទី។ ឲ្យស្ត្រីទាំងអស់ដាក់សន្លឹករូបទឹកមុខទាំង៣ នៅពីមុខពួកគេ រួចគិតអំពីសកម្មភាពផ្លូវភេទផ្សេង។ ចំពោះសកម្មភាពនីមួយៗ គាត់នឹងដាក់គ្រាប់សណ្តែកទៅលើសន្លឹករូបទឹកមុខនោះឲ្យត្រូវគ្នានឹងអ្វីដេលគាត់នឹងធ្វើដោយរីករាយ មានឆន្ទៈធ្វើ ឬនឹងមិនធ្វើឡើយ។

4. ឲ្យអ្នកចូលរួមម្នាក់ៗចែករំលែកជាមួយក្រុមរបស់ខ្លួន នូវសកម្មភាពមួយចំនួនដែលខ្លួនបានគិត។ ពួកគេគួរជ្រើសរើសតែអ្វីដែលខ្លួនអាចចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃដោយងាយស្រួលប៉ុណ្ណោះ។ ផ្តល់ពេលពីរបីនាទីដល់ក្រុមនីមួយ។
5. បន្ទាប់មកឲ្យក្រុមនីមួយៗពិភាក្សាលើសំណួរដូចខាងក្រោម៖
   • តើពិបាកដែរឬទេ ក្នុងការគិតអំពីសកម្មភាពជាក់លាក់មួយដែលខ្លួនចង់បាន និងមិនចង់បាន នៅក្នុងសម្ពន្ធផ្លូវភេទ? តើវាលំបាកដូចម្តេចខ្លះ?
   • ដើម្បីសួរពីអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើ គួរតែធ្វើដូចម្តេចទើបងាយស្រួលជាងនេះ?
   • ដើម្បីកំណត់ព្រំដែនមួយ តើគួរធ្វើដូចម្តេចទើបងាយស្រួល ហើយឲ្យដៃគូដឹងថាអ្នកនឹងមិនធ្វើវាឡើយ?
   • តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាចំពោះសកម្មភាពដែលស្ថិតក្នុងបញ្ជី ”មានឆន្ទៈធ្វើ” របស់អ្នក? តើអ្នកចង់បង្កើតតុល្យភាពរវាង ”ចង់ធ្វើ” និង ”មានឆន្ទៈធ្វើ” តាមរបៀបណា?
6. បន្ទាប់មកឲ្យអ្នកចូលរួមទាំងអស់ចូលក្នុងក្រុមធំវិញ។ សួរសំណួរដូចជា៖
   • តើការយល់ដឹងពីការចង់បាននិងព្រំដែនកំណត់របស់អ្នក អាចជួយឲ្យអ្នកមានសុខភាពឬអំណាចកាន់តែប្រសើរដូចម្តេច?
   • តើការជជែកជាមួួយដៃគូអំពីការចង់បាននិងព្រំដែនកំណត់របស់អ្នក អាចធ្វើឲ្យសម្ពន្ធមេត្រីកាន់តែល្អប្រសើរដូចម្តេច?
   ត្រូវប្រាកដថា អ្នករំឮកពួកគេអំពីកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ក្រុម មុននិឹងបញ្ចប់សិក្ខាសាលា។

មធ្យោបាយ “ថ្មជណ្តើរ” ធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរយូរអង្វែងក្នុងសម្ពន្ធមេត្រី

“ថ្មជណ្តើរ” គឺជាកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលមួយដែលជួយអ្នកអប់រំសុខភាពឲ្យដឹកនាំសិក្ខាសាលាក្នុងសហគមន៍ អំពីបញ្ហានានានៅក្នុងជីវិតនិងសម្ពន្ធមេត្រី។ សិក្ខាសាលាជួយឲ្យសមាជិកសហគមន៍ ពិភាក្សាអំពីយេនឌ័រ និងចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ, និងថាតើជំនឿ និងគុណតម្លៃ ប៉ះពាល់ដូចម្តេចខ្លះទៅលើសម្ពន្ធមេត្រីរបស់ពួកគេ។ កម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាល មានរយៈពេល ១០ ទៅ១២សប្តាហ៍ ហើយវាជួយឲ្យបុរសនិងស្ត្រីគ្រប់វ័យ ផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថ និងការគិត នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ។

ក្នុងវគ្គដំបូង អ្នករៀបចំដឹកនាំការពិភាក្សាបើកចំហរជាមួយនឹងសហគមន៍ទាំងមូល អំពីទំនាក់ទំនងរវាងបុរសនិងស្ត្រី។ បន្ទាប់មក អ្នកដែលចង់ពិភាក្សាពីបញ្ហានេះបន្តទៀត អាចបង្កើតក្រុមតូចៗដែលមានគ្នា១០ ទៅ២០នាក់។ ក្រុមតូចៗទាំងនេះជាក្រុមដែលមានស្ត្រីចំណាស់ ស្ត្រីវ័យក្មេង បុរសចំណាស់ និងបុរសវ័យក្មេងដាច់ដោយឡែកពីគ្នា។ ការនៅជាមួយក្រុមដាច់ដោយឡែកនេះ ជួយឲ្យពួកគេជជែកគ្នាកាន់តែស្មោះត្រង់ជាងនៅក្នុងក្រុមធំដែលមានមនុស្សគ្រប់វ័យនិងគ្រប់ភេទ។

ក្រុមដាច់ដោយឡែកនេះ ជួបពិភាក្សាគ្នាជាច្រើនលើក។ ដោយមានជំនួយពីអ្នកសម្របសម្រួលដែលឆ្លងកាត់ការបណ្តុះបណ្តាល ក្រុមនីមួយៗពិភាក្សាពីបញ្ហានានាដែលបានជួបប្រទះនៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួន ព្រមទាំងមូលហេតុរបស់វា។ បន្ទាប់មកពួកគេជួបជុំគ្នានៅក្នុងក្រុមទាំងមូលឡើងវិញ។ ក្រុមដាច់ដោយឡែកនីមួយៗ ធ្វើបទបង្ហាញពីគំនិតសំខាន់ៗនិងការសន្និដ្ឋាននានាដែលពួកគេបានពិភាក្សាកន្លងមក។

ដំណើរការនេះបន្តធ្វើឡើង២ ឬ៣ដងទៀត ហើយក្រុមដាច់ដោយឡែកនីមួយៗ កាន់តែយល់ដឹងស៊ីជម្រៅអំពីបញ្ហានានាដែលមានសារសំខាន់សម្រាប់ពួកគេ។ ពួកគេក៏រិះរកវិធីពិភាក្សាអំពីបញ្ហាទាំងនេះជាមួយដៃគូ និងក្រុមដទៃទៀតផងដែរ។ រាល់ពេលដែលក្រុមទាំងអស់ជួបប្រជុំគ្នាឡើងវិញ ពួកគេទទួលបានព័ត៌មាននិងគំនិតបន្ថែមកាន់តែច្រើន។ នៅក្នុងការប្រជុំធំ ពួកគេយល់ដឹងពីបញ្ហាមួយចំនួនដែលមិនធ្លាប់ដឹងពីមុនមក ពាក់ព័ន្ធនឹងអារម្មណ៍និងបទពិសោធន៍របស់មនុស្សនៅក្រុមដទៃពីខ្លួន។ ជាចុងក្រោយ មនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងសហគមន៍ ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យចូលរួមការប្រជុំ។ ក្នុងពេលនេះ ក្រុមដាច់ដោយឡែកនីមួយៗ ធ្វើការបង្ហាញពីបញ្ហានានាដែលពួកគេគិតថាមានសារសំខាន់បំផុតដែលត្រូវដោះស្រាយនៅក្នុងសម្ពន្ធរបស់ខ្លួន។ ពួកគេក៏បានស្នើសុំដល់សហគមន៍ទាំងមូលផងដែរ ឲ្យជួយដោះស្រាយបញ្ហានោះ។

ដោយបានចំណាយពេល និងការយកចិត្តទុកដាក់ជាច្រើនទៅក្នុងដំណើរការនេះ ក្រុមជាច្រើនបានទទួលការគាំទ្រយ៉ាងរឹងមាំពីសហគមន៍ ដើម្បីការផ្លាស់ប្តូរពិតប្រាកដ និងយូរអង្វែង នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងបុរសនិងស្ត្រី។

កម្មវិធី “ថ្មជណ្តើរ” ត្រូវបានអនុវត្តនៅក្នុងប្រទេសជាច្រើន នៅទូទាំងពិភពលោក ដែលមានមនុស្សជាង១០០០នាក់ មកពី១០០ប្រទេស។ ពួកគេជាបណ្តាញនៃអ្នកសម្របសម្រួលនិងអ្នកគាំទ្រ ដែលមានឈ្មោះថា “សហគមន៍អនុវត្តកម្មវិធីថ្មជណ្តើរ” (Stepping Stones Community of Practice)។

មុនពេលចូលរួម យើងមិនបានដឹងថាយើងមានសិទ្ធិសម្រេចចិត្តក្នុងបញ្ហាដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើងទេ។

ខ្ញុំមិនដែលស្រមៃថាខ្ញុំអាចជជែកជាមួយក្រុមអំពីទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទឡើយ។

យើងបានបង្កើតជាក្រុមប្រឹក្សាយុវជន និងចូលរួមនៅក្នុងការប្រជុំសហគមន៍។

បច្ចុប្បន្នយើងបង្រៀននៅតាមសាលា អំពីសុខភាពផ្លូវភេទនិងសុខភាពបន្ត។

ទំព័រ​នេះ​ត្រូវ​បាន​​ធ្វើ​​បច្ចុប្បន្នភាព៖ ២៧ មិថុនា ២០១៨