មហន្តរាយឧស្ម័នពុលនៅក្រុងបូប៉ាល់

វិគី ព័ត៌មាន សុខភាព > សៀវភៅណែនាំសម្រាប់សហគមន៍ស្តីអំពីសុខភាពបរិស្ថាន > ៤. សិទ្ធិ និងយុត្តិធម៌ផ្នែកបរិស្ថាន > មហន្តរាយឧស្ម័នពុលនៅក្រុងបូប៉ាល់

នៅក្នុងជំពូកនេ:

 

នៅក្នុងជំពូកនេ:

នៅយប់ថ្ងៃទី3 ខែធ្នូ ឆ្នាំ1984 ក្នុងទីក្រុងបូប៉ាល់នៃប្រទេសឥណ្ឌា មហន្តរាយដ៏គួរឲ្យរន្ធត់មួយបានកើតឡើង។ រោងចក្រផលិតថ្នាំសម្លាប់សត្វល្អិតដែលស្ថិតតំបន់ប្រជាជនក្រីក្រកុះករ នៅក្បែរទីក្រុងបូប៉ាល់ បានលេចធ្លាយឧស្ម័នពុលជាច្រើនតោនទៅក្នុងខ្យល់។ ប្រព័ន្ធផ្តល់សញ្ញាអាសន្នរបស់រោងចក្រត្រូវបានបិទ ដូច្នេះសហគមន៍នេះមិនបានឮការប្រកាសអាសន្នអ្វីឡើយ។

អ្នករស់រានពីគ្រោះមហន្តរាយម្នាក់ឈ្មោះថា អាហ្សីហ្សា ស៊ុលតង់ នៅចាំថា ៖

ខ្ញុំភ្ញាក់ពីដំណេកនៅពេលឮកូនរបស់ខ្ញុំក្អកយ៉ាងខ្លាំង។ បន្ទប់ខ្ញុំពោរពេញទៅដោយផ្សែងអ័ព្ទពណ៌ស។ ខ្ញុំឮមនុស្សស្រែកថា "រត់!" ។ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមក្អកគ្រប់ដង្ហើម ដូចកំពុងដកដង្ហើមក្នុងភ្លើងអ៊ីចឹង។

អ្នករស់រានម្នាក់ទៀតឈ្មោះថា ចំប៉ាទេវីសុខឡា នៅចាំថា ៖

ប្រជាជនក្រោកពីដំណេករួចរត់យករួចខ្លួនតែម្តង ទោះបីស្លៀកពាក់អ្វីឬមិនទាន់ស្លៀកអ្វីក៏ដោយ។ ពួកគេគិតតែពីជីវិតរបស់ខ្លួននិងអ្នកដែលខ្លួនស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះពួកគេដឹងតែពីរត់ទេ។

វាហាក់ដូចជានរណាម្នាក់យកម្ទេសមកបញ្ច្រកពេញក្នុងខ្លួនខ្ញុំអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំហូរទឹកភ្នែក ហៀរទឹកចេញតាមច្រមុះ និងចេញពពុះតាមមាត់។

ឧស្ម័នពុលបានសម្លាប់មនុស្សជាច្រើននាយប់នោះ។ ៣ថ្ងៃក្រោយមក មនុស្សប្រហែល៨.០០០នាក់បានបាត់បង់ជីវិត។ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាចុងបញ្ចប់នៃគ្រោះមហន្តរាយទេ។ ជាការពិត មហន្តរាយទើបតែចាប់ផ្តើមប៉ុណ្ណោះ។

ជាង២០ឆ្នាំក្រោយមក មនុស្សជាង២០.០០០នាក់បានស្លាប់ដោយសារសារធាតុពុលដែលនៅសល់ក្នុងខ្លួនរបស់ពួកគេ។ មនុស្សជាច្រើនទៀតមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជាពិបាកដង្ហើម និងដកដង្ហើមឈឺចាប់, ក្អកជាប្រចាំ, គ្រុនក្តៅ, បាត់បង់ញាណដឹងនៅដៃជើង, ខ្សោយ, ភ័យខ្លាច, ធ្លាក់ទឹកចិត្ត, និងជំងឺមហារីក។ កូនៗនិងចៅៗរបស់អ្នកដែលនៅរស់រាន បានរងគ្រោះពីពិការភាពពីកំណើតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជាស្វិតអវៈយវៈ, ការលូតលាស់យឺតយ៉ាវ, និងបញ្ហាប្រព័ន្ធបន្តពូជ និងប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទជាច្រើនទៀត។ ក្នុងទីក្រុងបូប៉ាល់មានមនុស្សជាង១៥០.០០០នាក់បានរងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារឧស្ម័នពុលដែលធ្លាយក្នុងយប់នោះ។