Hesperian Health Guides
ស្ត្រីរៀបចំក្រុមដើម្បីទទួលបានការថែទាំសុខភាពល្អប្រសើរ
វិគី ព័ត៌មាន សុខភាព > សកម្មភាពដើម្បីសុខភាពរបស់ស្ត្រី > ជំពូក ២ ៖ សហគមន៍ធ្វើការរៀបចំដើម្បីសុខភាពស្ត្រី > ស្ត្រីរៀបចំក្រុមដើម្បីទទួលបានការថែទាំសុខភាពល្អប្រសើរ
មាតិកា
មិនត្រូវឲ្យកើតឡើងម្តងទៀតឡើយ! មរណភាពមួយបានក្លាយជាការអំពាវនាវឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ
ដូចគ្នានឹងក្មេងស្រីភាគច្រើននៅក្នុងសហគមន៍ដែលនាងធំធាត់ដែរ សូនីយ៉ា មិនបានចូលរៀនឡើយ។ បងប្អូនប្រុសរបស់នាងបានចូលរៀនរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ ហើយពួកគេបានរៀនចេះនិយាយ អាន និងសរសេរភាសាអេស្ប៉ាញ។ នៅផ្ទះរបស់នាង សមាជិកគ្រួសារគ្រប់រូបសុទ្ធតែនិយាយភាសាខិចឆ្វា ដែលជាភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ។ នៅពេល សូនីយ៉ា ធំធាត់ចម្រើនវ័យ នាងចេះត្បាញ និងចម្អិនអាហារ ចេះដាំស្ល និងប្រមូលផលដំឡូងបារាំង ចេះចិញ្ចឹមថែទាំសត្វ និងច្រៀងចម្រៀងជាភាសាខិចឆ្វា។
នៅអាយុ ១៦ឆ្នាំ នាង សូនីយ៉ាបានរៀបការជាមួយបុរសម្នាក់ឈ្មោះ ចូសេព ។ កូនស្រី ២នាក់របស់នាងសម្រាលនៅផ្ទះដោយមានជំនួយពីឆ្មបម្នាក់។ នៅអាយុ ១៩ឆ្នាំ សូនីយ៉ាមានផ្ទៃពោះកូនទី ៣ បាន ៧ខែ ពេលនោះពួកយោធាបានបង្ខំឲ្យនាងនិងគ្រួសារចាកចេញពីភូមិទៅកាន់ក្រុងវីលកាស ប្រទេសប៉េរូ។ ពួកទាហានបានបំផ្លាញចម្ការរបស់ពួកគេ និងបានសម្លាប់បងប្អូនប្រុសម្នាក់របស់សូនីយ៉ា ។
នៅទីក្រុងវីលកាស សូនីយ៉ាក៏បានជួបឆ្មបម្នាក់ឈ្មោះ លូស ដែលបានយល់ព្រមជួយនាងសម្រាលកូនទីបីរបស់នាង។ ចូសេពចេញទៅធ្វើការឆ្ងាយនៅពេលដែលសូនីយ៉ាចាប់ផ្តើមឈឺពោះសម្រាល។ អ្នកស្រី លូស បានម៉ាស្សាឲ្យសូនីយ៉ា និងនិយាយលួងនាងដើម្បីសម្រួលការសម្រាល។ ប៉ុន្តែរយៈពេលច្រើនម៉ោងក្រោយមក អ្នកស្រីលូស ដឹងថាមានអ្វីមួយខុសឆ្គងបានកើតឡើង។ សូនីយ៉ាអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់ ហើយកូនរបស់នាងមិនកម្រើកឡើយ។ អ្នកស្រីលូស យល់ថាគាត់ចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើដំណើរទៅកាន់មណ្ឌលសុខភាពដើម្បីជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់សូនីយ៉ា។
សូនីយ៉ាមិនធ្លាប់ទៅមណ្ឌលសុខភាពទេ។ នៅទីនោះគ្មាននរណាម្នាក់ចេះនិយាយភាសាខិចឆ្វាឡើយ ហើយនាងក៏មិនចេះភាសាអេស្ប៉ាញដែរ។ ចំណែកអ្នកស្រីលូស វិញគាត់ក៏មិនចូលចិត្តទៅមណ្ឌលសុខភាពនោះដែរ ពីព្រោះជារឿយៗវេជ្ជបណ្ឌិត និងគិលានុបដ្ឋាក-យិកានៅទីនោះមិនអើពើចំពោះគាត់ ឬរិះគន់គាត់នៅពេលដែលគាត់នាំស្ត្រីឈឺពោះសម្រាលដែលត្រូវការជំនួយទៅជួបពួកគេ។
នៅពេលដែលអ្នកស្រីលូស និងសូនីយ៉ា ធ្វើដំណើរមកដល់ គ្លីនិកសុខភាពនោះបានបិទទ្វារទៅហើយ។ ក្រោយបើកទ្វារឡើងវិញ ពួកគេត្រូវរង់ចាំគិលានុបដ្ឋាក-យិកាមកពិនិត្យ សូនីយ៉ា អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។ គិលានុបដ្ឋាក-យិការូបនោះបានចោទប្រកាន់អ្នកស្រីលូស ថាគាត់យឺតយ៉ាវក្នុងការនាំនាងសូនីយ៉ា មកទទួលការជួយសង្គ្រោះ។ អ្នកស្រីលូស មិនបាននិយាយអ្វីទាំងអស់ ពីព្រោះគាត់មិនចង់ធ្វើឲ្យគិលានុបដ្ឋាក-យិកានោះអន់ចិត្តចំពោះរូបគាត់ឡើយ។ គាត់បានសួរដោយការគោរពថា តើគាត់អាចនៅជាមួយសូនីយ៉ា ដើម្បីប្រាប់នាងពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង និងជួយឲ្យនាងបានធូរចិត្តដែរឬទេ? ប៉ុន្តែគិលានុបដ្ឋាក-យិកាបានឆ្លើយតបថា មិនអាចទេ និងបានរំលឹកគាត់អំពីគោលការណ៍របស់មណ្ឌលសុខភាពដែលមិនអនុញ្ញាតឲ្យស្ត្រីមានអ្នកកំដរឡើយ។
នាងសូនីយ៉ា មានការតក់ស្លុតនិងមិនយល់ថាតើកំពុងមានរឿងអ្វីកើតឡើងនោះទេ។ នៅក្នុងបន្ទប់ត្រជាក់មានអំពូលភ្លឺ បុរសម្នាក់ដែលនិយាយភាសាអេស្ប៉ាញបានសម្រាលកូនប្រុសម្នាក់ឲ្យនាង។ សូនីយ៉ា មិនបានឃើញមុខកូនរបស់នាងទេ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ប្រាប់នាងថាកូននាងបានស្លាប់ហើយដែរ។ ក្រោយមក វេជ្ជបណ្ឌិតបានមកបន្ទប់រង់ចាំ និងសួររកស្វាមីរបស់សូនីយ៉ា។ អ្នកស្រីលូស បានព្យាយាមពន្យល់ប្រាប់ថាប្តីរបស់សូនីយ៉ា ធ្វើការនៅឆ្ងាយ និងថាគាត់ជាឆ្មបរបស់សូនីយ៉ា ប៉ុន្តែវេជ្ជបណ្ឌិតរូបនោះមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់ទេ រហូតដល់មានគិលានុបដ្ឋាក-យិកាម្នាក់ពន្យល់ថាគាត់ជានរណា។ បន្ទាប់មក លោកវេជ្ជបណ្ឌិតក៏ប្រាប់អ្នកស្រីលូស ថាទារកបានស្លាប់ទៅហើយ និងថាសូនីយ៉ា បានបាត់បង់ឈាមជាច្រើន។ លោកនិយាយថា មណ្ឌលសុខភាពគ្មានឈាមសម្រាប់បញ្ចូលឲ្យនាងទេ ហើយក៏គ្មានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរសម្រាប់ដឹកនាងទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យបង្អែកដែលត្រូវចំណាយពេលធ្វើដំណើរ ៤ម៉ោងនោះដែរ។ ខណៈដែលអ្នកស្រីលូស កំពុងប្រាប់ថា គាត់នឹងស្វែងរកមធ្យោបាយធ្វើដំណើរសម្រាប់ដឹកសូនីយ៉ា ទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យ ស្រាប់តែមានគិលានុបដ្ឋាក-យិកាម្នាក់មកប្រាប់ថាសូនីយ៉ា បានលាចាកលោកនេះទៅហើយ។
អ្នកស្រីលូស មានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំចិត្តជាខ្លាំង ប៉ុន្តែក៏ខឹងខ្លាំងផងដែរ។ គាត់បានដឹងថា ប៉េរូមិនមែនជាប្រទេសក្រខ្សត់នោះទេ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីក៏មានគ្រួសារក្រីក្រជាច្រើននៅតែទទួលបានការថែទាំសុខភាព និងសេវាផ្សេងៗតិចតួច។ គាត់បានដឹងថា មរណភាពរបស់សូនីយ៉ា អាចទប់ស្កាត់បាន ហើយប្រហែលជាអាចបង្ការមរណភាពរបស់កូននាងផងដែរ។ អ្នកស្រី លូស បានដើរចេញពីមណ្ឌលសុខភាពទាំងគិតបណ្តើរអំពីអ្វីដែលគាត់ប្រាថ្នាចង់ធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ដើម្បីបង្ការកុំឲ្យរឿងរ៉ាវដែលកើតឡើងចំពោះសូនីយ៉ា កើតឡើងជាថ្មីម្តងទៀតចំពោះស្ត្រីដទៃ។
ការរៀនសូត្រពីគ្នាទៅវិញទៅមក
នៅពេលអ្នកស្រីលូស ត្រឡប់ពីមណ្ឌលសុខភាពជាមួយនឹងដំណឹងដ៏ក្រៀមក្រំនោះ អ្នកស្រី តូម៉ាសា កំពុងស្ថិតនៅជាមួយមិត្តភក្តិរបស់គាត់ឈ្មោះ ប៉ៅឡា ។ ប៉ៅឡាបានរៀនចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យនៅក្នុងទីក្រុងវីលកាស ហើយក៏បានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីភាពជាអ្នកដឹកនាំស្ត្រីវ័យក្មេងផងដែរ។ បច្ចុប្បន្ន គាត់ និងតូម៉ាសា កំពុងបណ្តុះបណ្តាលដល់អ្នកលើកកម្ពស់សុខភាពសហគមន៍នៅក្នុងគម្រោងមួយដែលគ្រប់គ្រងដោយអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាល។ ក្រោយពីស្តាប់ឮរឿងរ៉ាវរបស់អ្នកស្រីលូស រួចមក ប៉ៅឡាបាននិយាយថា គាត់គិតថាការស្លាប់របស់សូនីយ៉ា គឺជាលទ្ធផលនៃបញ្ហាដ៏ធំមួយ។ តូម៉ាសាបានស្នើឲ្យមានការពិភាក្សាអំពីរឿងនេះពីរបីថ្ងៃបន្ថែមទៀតក្រោយចប់បុណ្យសពសូនីយ៉ា និងកូននាង។
លូស តូម៉ាសា និងប៉ៅឡា បានដឹងថារដ្ឋាភិបាលចង់ឲ្យស្ត្រីទៅសម្រាលកូននៅមណ្ឌលសុខភាព។ ពួកគេក៏បានជឿជាក់ផងដែរថា គិលានុបដ្ឋាក-យិកា និងវេជ្ជបណ្ឌិតនៅមណ្ឌលសុខភាពមានទំនួលខុសត្រូវក្នុងការព្យាបាលស្ត្រីគ្រប់រូបដោយស្មើភាព និងដោយការគោរព ទោះបីជាពួកគេមានជីវភាពក្រីក្រ និងជាជនជាតិដើមភាគតិចក៏ដោយ។ ហើយពួកគេបានដឹងថា ស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចដែលកំពុងរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រជារឿយៗមានលទ្ធភាពទទួលបានធនធាន និងសិទ្ធិមនុស្សមូលដ្ឋានតិចតួចបំផុត។ ពួកគេជាច្រើននឿយហត់ជាមួយនឹងទុក្ខវេទនា និងបានត្រៀមខ្លួនធ្វើសកម្មភាពជាស្រេច។ ប៉ៅឡា បានដឹងថាជំហានដ៏សំខាន់មួយឆ្ពោះទៅកាន់ការធ្វើសកម្មភាព គឺការស្វែងយល់ពីបញ្ហាឲ្យបានពេញលេញ។
ដើម្បីស្វែងយល់អំពីបទពិសោធន៍របស់ស្ត្រីនៅមណ្ឌលសុខភាព ពួកគេបានសម្រេចចិត្តនិយាយជាមួយស្ត្រីដទៃទៀតនៅក្នុងសហគមន៍។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានសប្តាហ៍បន្ទាប់ ពួកគេបានចុះសួរសុខទុក្ខមិត្តភក្តិ និងអ្នកជិតខាងនៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ និងបានស្តាប់រឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ។
ស្ត្រីបាននិយាយប្រាប់ពីបញ្ហាជាច្រើនដែលបង្កការលំបាកដល់ពួកគេក្នុងការទទួលបានការថែទាំនៅមណ្ឌលសុខភាព។ សូនីយ៉ា មិនមែនជាស្ត្រីទីមួយដែលបានស្លាប់ដោយសារខ្វះឈាមបញ្ចូល ឬសម្ភារវេជ្ជសាស្ត្រដទៃទៀតនោះទេ។ ហើយលូស ក៏មិនមែនជាស្ត្រីទីមួយដែលគេចមិនចង់ទៅមណ្ឌលសុខភាពដោយសារតែមានអារម្មណ៍ថាគិលានុបដ្ឋាក-យិកានិងវេជ្ជបណ្ឌិតខ្វះការគោរពនោះដែរ។
តូម៉ាសា និងប៉ៅឡា បានដឹងថាដើម្បីឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវប្រមែប្រមូលមនុស្សដែលជួបបញ្ហាស្រដៀងគ្នានេះ និងអ្នកដែលនឹងទទួលបានផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតពីការស្វែងរកដំណោះស្រាយ។ ស្ត្រីជាអ្នកមានជីវភាពធូរធារមិនពឹងផ្អែកលើមណ្ឌលសុខភាពដែលគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋនោះទេ។ ពួកគេទៅគ្លីនិកឯកជន។ ដូច្នេះ ស្ត្រីដែលនឹងទទួលបានផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតពីការកែលម្អសេវាសុខភាពដែលផ្តល់ដោយមណ្ឌលសុខភាព គឺជាស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិចក្រីក្រគ្រប់អាយុទាំងអស់។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តរៀបចំកិច្ចប្រជុំមួយ និងបានអញ្ជើញយុវជននិងស្ត្រីមកចែករំលែកព័ត៌មាន និងពិភាក្សាគ្នាពីការផ្លាស់ប្តូរដែលនឹងជួយឲ្យពួកគេទទួលបានសេវាថែទាំសុខភាពកាន់តែប្រសើរ។
បង្កើតក្រុមដើម្បីធ្វើការជាមួយគ្នា
អ្នកស្រី ប៉ៅឡា បានចាប់ផ្តើមកិច្ចប្រជុំដោយការណែនាំខ្លួនឯង រួចស្នើឲ្យស្ត្រីដទៃណែនាំខ្លួនជាបន្តបន្ទាប់ផងដែរ។ ដំបូង ស្ត្រីភាគច្រើនមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន និងមិនចង់និយាយនៅចំពោះមុខក្រុមទាំងមូលនោះទេ ដូច្នេះ ប៉ៅឡា ក៏បានស្នើឲ្យស្ត្រីម្នាក់ៗបែរមុខទៅកាន់អ្នកអង្គុយជាប់ខ្លួន រួចនិយាយប្រាប់អំពីរឿងរ៉ាវទាក់ទងបទពិសោធន៍នៃការសម្រាលកូន មិនថាជាបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ឬជាបទពិសោធន៍របស់មិត្តភក្តិ ឬនរណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្លួននោះទេ។ បន្ទាប់មក អ្នកស្រី លូស បាននិយាយប្រាប់ក្រុមអំពីរឿងរ៉ាវដែលកើតឡើងចំពោះនាងសូនីយ៉ា ។
អ្នកស្រី តូម៉ាសា បានស្នើស្ត្រីមួយចំនួនដែលគាត់ និងប៉ៅឡា បាននិយាយជាមួយពីមុនមក ឲ្យឡើងនិយាយអំពីការលំបាកដែលពួកគេបានជួបប្រទះនៅពេលទៅទទួលការព្យាបាលនៅមណ្ឌលសុខភាព។ ស្ត្រីដទៃទៀតក៏បានចូលរួមក្នុងការចែករំលែករឿងរ៉ាវ និងយោបល់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេផងដែរ។
ស្ត្រីទាំងនោះបានសម្រេចចិត្តថា ពួកគេចង់បង្កើតក្រុមមួយដើម្បីធ្វើការជាមួយគ្នាក្នុងគោលបំណងកែលម្អសេវាថែទាំសម្រាប់ស្ត្រីនៅមណ្ឌលសុខភាព។ ពួកគេបានជជែកអំពីរយៈពេលដែលពួកគេអាចផ្តល់ដល់ក្រុម ហើយបានឯកភាពគ្នាចែករំលែកការមើលថែកូន និងការចម្អិនអាហារដើម្បីបង្កលក្ខណៈងាយស្រួលឲ្យស្ត្រីទាំងអស់អាចចូលរួមបាន។ ប៉ៅឡា បានស្នើបង្កើតដំណើរការមួយសម្រាប់កិច្ចប្រជុំរបស់ពួកគេ ដែលនឹងជួយធានាថា ស្ត្រីគ្រប់រូបមានសំឡេងស្មើគ្នា និងមានតួនាទីមួយ។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកគេបានឯកភាពគ្នាថា ពួកគេនឹងប្តូរវេណគ្នាដឹកនាំកិច្ចពិភាក្សា។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តដាក់ឈ្មោះក្រុមរបស់ពួកគេថា “សំឡេងស្ត្រីក្រុងវីលកាស” និងបានអញ្ជើញស្ត្រីជាច្រើនទៀតពីសហគមន៍មកចូលរួមកិច្ចប្រជុំបន្ទាប់។
ខណៈដែលកំពុងដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះ អ្នកស្រីលូស បាននិយាយទៅកាន់អ្នកស្រីប៉ៅឡាថា “កិច្ចប្រជុំនោះដំណើរការទៅបានល្អណាស់។ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានឱកាសនិយាយ ហើយយើងសម្រេចបានលទ្ធផលជាច្រើន” ។ ប៉ៅឡា បានពន្យល់ថា កិច្ចប្រជុំដំណើរការល្អបំផុត ប្រសិនបើមានការរៀបចំផែនការបានល្អ ៖
- បង្កើតរបៀបវារៈជាមុន។
- ពិនិត្យមើលរបៀបវារៈជាមួយក្រុម និងកែប្រែបើចាំបាច់។
- ជ្រើសរើសបុគ្គលដឹកនាំកិច្ចប្រជុំ និងអ្នករំលឹកពេលវេលា។.
- ព្រមព្រៀងគ្នាអំពីគោលការណ៍សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ។.
- វាយតម្លៃកិច្ចប្រជុំក្រោយពេលប្រជុំចប់។
សម្រាប់គំនិតបន្ថែមអំពីរបៀបរៀបចំកិច្ចប្រជុំដោយជោគជ័យ សូមមើល ឧបសម្ព័ន្ធ ខ : កិច្ចប្រជុំល្អពីពេលចាប់ផ្តើមរហូតដល់ចប់។
ការពិភាក្សាជួយឲ្យយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅ
ក្រុមសំឡេងស្ត្រីក្រុងវីលកាស បានធ្វើការរៀបចំកិច្ចប្រជុំទីពីររបស់ខ្លួនប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយការបង្កើតក្រុម។ អ្នកស្រី លូស បានដឹកនាំកិច្ចប្រជុំនេះ និងបានស្នើឲ្យសមាជិកគ្រប់រូបណែនាំខ្លួនជាថ្មីម្តងទៀត ពីព្រោះមានស្ត្រីជាសមាជិកថ្មីជាច្រើននាក់បានចូលរួមប្រជុំផងដែរ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានស្នើឲ្យអ្នកស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការសង្ខេបអំពីការពិភាក្សាកាលពីប្រជុំលើកដំបូង ហើយគាត់បានអញ្ជើញសមាជិកថ្មីធ្វើការចែករំលែកនូវបទពិសោធន៍នៅពេលពួកគេទៅទទួលការព្យាបាលថែទាំនៅមណ្ឌលសុខភាព ប្រសិនបើពួកគេមានអ្វីប្លែកចង់បន្ថែម។ ស្ត្រីទាំងនោះមានភាពភ្ញាក់ផ្អើលនឹងទំហំនៃភាពលំបាកដែលពួកគេបានជួបប្រទះនៅមណ្ឌលសុខភាពនោះ។ ពួកគេមានការងឿងឆ្ងល់ថាតើពួកគេអាចដោះស្រាយបញ្ហាខុសៗគ្នាជាច្រើននេះដោយរបៀបណា!
មណ្ឌលសុខភាព គ្មានផាសុកភាព
បុគ្គលិកមិនយល់ដឹង ពីប្រពៃណី
បុគ្គលិកមិនចេះនិយាយ ភាសារបស់យើង
មិនអនុញ្ញាតឲ្យ មានអ្នកកំដរជំងឺ
អ្នកស្រី ប៉ៅឡា បានណែនាំឲ្យប្រើប្រាស់កម្មវិធីមួយដើម្បីញែកប្រភេទបញ្ហាដែលស្រដៀងគ្នាជាក្រុម។ គាត់បានសរសេរបញ្ហានីមួយៗនៅលើប័ណ្ណមួយ រួចបិទវានៅលើជញ្ជាំង។ បន្ទាប់មក គាត់បានសួរថា តើមានបញ្ហាផ្សេងទៀតដែលស្រដៀងគ្នាខ្លាំងនឹងបញ្ហានេះឬទេ និងហេតុអ្វី? ការមើលឃើញរបៀបដែលបញ្ហាទាំងនោះអាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា បានជួយស្ត្រីក្នុងការគិតទៅដល់បទពិសោធន៍របស់ពួកគេដែលបានជួបនៅពេលទៅទទួលការព្យាបាលថែទាំនៅមណ្ឌលសុខភាព។ បន្ទាប់មក ការផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើលំនាំដែលពួកគេបានអង្កេតឃើញ បានជួយឲ្យពួកគេយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីបញ្ហាទាំងនោះ។
កំណត់បញ្ហាដែលត្រូវផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់
នៅពេលពួកគេអនុវត្តសកម្មភាពនោះចប់ ពួកគេសំឡឹងមើលការងាររបស់ពួកគេ និងបានកត់សម្គាល់ថា បញ្ហាជាច្រើនគឺជាប់ទាក់ទងនឹងស្ត្រីគ្មានអារម្មណ៍ថាពិបាកក្នុងការស្វែងរកសេវាថែទាំនៅមណ្ឌលសុខភាព ដោយសារតែឥរិយាបទមិនគោរពចំពោះស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច។ បញ្ហាជាច្រើនផ្សេងទៀតគឺពាក់ព័ន្ធនឹងកង្វះសម្ភារវេជ្ជសាស្ត្រមូលដ្ឋាន។ គ្រប់គ្នាបានឯកភាពគ្នាថា បញ្ហាទាំងនេះគឺជាអ្វីដែលពួកគេចង់ផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ និងសិក្សាស្វែងយល់បន្ថែម។
ក្រោយពីបញ្ចប់ការពិភាក្សា អ្នកស្រី តូម៉ាសា បានសួរទៅស្ត្រីពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេចំពោះការប្រជុំ។ ស្ត្រីទាំងអស់បាននិយាយថា ពួកគេរីករាយនឹងសកម្មភាព និងការពិភាក្សាក្នុងអំឡុងកិច្ចប្រជុំ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា វាបានជួយឲ្យពួកគេយល់ដឹងថាបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ស្ត្រីជាច្រើននាក់គឺជាផ្នែកមួយនៃបញ្ហាធំ។ វាក៏បានជួយឲ្យពួកគេបានដឹងផងដែរថា ការជំរុញឲ្យមណ្ឌលសុខភាពមានភាពរួសរាយស្វាគមន៍រាក់ទាក់ និងផាសុកភាពសម្រាប់ស្ត្រីគ្រប់រូប គឺជារឿងសំខាន់។
បន្ទាប់មក ក្រុមចាំបាច់ត្រូវធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តថាតើពួកគេអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះដើម្បីបង្កើតឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ដោយធ្វើការរួមគ្នាជាមួយអ្នកដទៃនៅក្នុងសហគមន៍។ អ្នកស្រី ប៉ៅឡា បានដឹងថា ការណ៍នេះនឹងត្រូវការពេលវេលា ការត្រិះរិះពិចារណា និងការពិភាក្សាច្រើន។ ដូច្នេះ ស្ត្រីទាំងនោះបានសម្រេចចិត្តប្រមែប្រមូលគំនិតបន្ថែមទៀតតាមរយៈការជជែកជាមួយបុគ្គលិកសុខាភិបាល សមាជិកគ្រួសារ មេដឹកនាំសហគមន៍ គ្រូបង្រៀន និងអ្នកដែលបានចូលរួមក្នុងក្រុមសហគមន៍ផ្សេងទៀត។
ការប្រមែប្រមូលព័ត៌មានបន្ថែម
ការធ្វើផែនការសកម្មភាព
ក្រុមបានបន្តជួបប្រជុំជាប្រចាំ និងពិភាក្សាពីទស្សនៈផ្សេង។ នៅទីបញ្ចប់ ពួកគេបានឯកភាពគ្នាផ្តោតសំខាន់ទៅលើការកែលម្អការថែទាំសម្រាប់ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះទាំងអស់ និងទៅលើការថែទាំប្រកបដោយការគោរពសម្រាប់ស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច។ ពួកគេមានអារម្មណ៍រួចរាល់ក្នុងការសម្រេចចិត្តថាតើការផ្លាស់ប្តូរអ្វីខ្លះដែលពួកគេនឹងតស៊ូមតិដើម្បីសម្រេចឲ្យបាន និងសកម្មភាពអ្វីខ្លះដែលពួកនឹងត្រូវអនុវត្ត។ ពួកគេត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ក្នុងការធ្វើផែនការសកម្មភាពមួយ។
ជ្រើសរើសសកម្មភាពអ្វីខ្លះដែលត្រូវអនុវត្ត។ ស្ត្រីទាំងនោះបានបង្កើតបញ្ជីមួយបង្ហាញពីគំនិតរបស់ពួកគេទាំងអស់ ដើម្បីកែលម្អសេវាថែទាំសុខភាពស្ត្រីនៅក្នុងសហគមន៍។ បន្ទាប់មក ពួកគេបានពិចារណាថាតើសកម្មភាពនីមួយៗមានភាពល្អប្រសើរកម្រិតណាក្នុងការធ្វើឲ្យមណ្ឌលសុខភាពមានភាពស្វាគមន៍រាក់ទាក់ និងផាសុកភាពសម្រាប់ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះគ្រប់រូប និងមានការគោរពចំពោះស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច។ ពួកគេបានពិភាក្សាគ្នាថាតើសកម្មភាពណាខ្លះដែលងាយស្រួលអនុវត្តបំផុតដោយប្រើប្រាស់ធនធានដែលពួកគេមាន។ ហើយពួកគេបានថ្លឹងថ្លែងថាតើសកម្មភាពណាខ្លះដែលនឹងកែលម្អសេវាថែទាំសុខភាពសម្រាប់ស្ត្រីភាគច្រើននៅក្នុងសហគមន៍ និងសម្រាប់ស្ត្រីងាយរងគ្រោះបំផុត។
ការបង្កើតបាននូវគំនិត និងយោបល់យ៉ាងច្រើន ក៏អាចក្លាយជាបញ្ហាប្រឈមក្នុងការធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តផងដែរ។ ទោះបីជាអ្នកបានកសាងភាពជឿជាក់ក្នុងក្រុមហើយក៏ដោយ ក៏នៅតែអាចមានការខ្វែងគំនិតគ្នាផងដែរ។ សកម្មភាពដូចជា ការបោះឆ្នោតជាមួយនឹងសញ្ញាចុច អាចជួយឲ្យបង្កើតបាននូវការឯកភាពគ្នាជាឯកច្ឆ័ន្ទ។
កំណត់គោលដៅរយៈពេលខ្លី និងវែង។ បន្ទាប់មក ក្រុមក៏បានគិតគូរអំពីអ្វីដែលពួកគេអាចសម្រេចបានក្នុងរយៈពេលតិចតួច (គោលដៅរយៈពេលខ្លី) និងអ្វីដែលអាចនឹងសម្រេចក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ (គោលដៅរយៈពេលវែង)។ ក្រោយមកទៀត ពួកគេបានស្រមើស្រមៃពីប្រភេទនៃការថែទាំដែលស្ត្រីនឹងទទួលបានប្រសិនបើពួកគេទទួលជោគជ័យជាមួយនឹងគោលដៅនីមួយៗ ឬលទ្ធផលជោគជ័យអ្វីខ្លះដែលនឹងកើតមានឡើង។
ធ្វើផែនការលម្អិតដើម្បីសម្រេចគោលដៅនីមួយ។ ការមានគោលដៅច្បាស់លាស់បានជួយពួកគេក្នុងការធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តអំពីយុទ្ធសាស្ត្រដែលពួកគេនឹងត្រូវអនុវត្តក្នុងការងាររៀបចំចាត់ចែងរបស់ពួកគេ។ យុទ្ធសាស្ត្រគឺជាជំហានជាបន្តបន្ទាប់ ដែលត្រូវបានរៀបចំឡើយដោយយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីសម្រេចនូវគោលដៅចុងក្រោយមួយ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើអ្នកគ្រោងនឹងចម្អិនអាហារសម្រាប់ពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏ធំមួយ នោះអ្នកនឹងត្រូវរៀបចំផែនការច្រើន រួមទាំងគិតអំពីនរណាខ្លះដែលអាចជួយអ្នកបាន អាហារអ្វីខ្លះដែលនឹងត្រូវចម្អិន និងអាចរកបាន និងកិច្ចការអ្វីខ្លះដែលអ្នកចាត់ឲ្យអ្នកផ្សេងធ្វើ។ ប្រសិនបើមានយុទ្ធសាស្ត្រល្អ អ្នកអាចសម្រេចគោលដៅក្នុងការចម្អិនអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ភ្ញៀវគ្រប់រូបទាន់ពេលវេលា។
ក្រុមសំឡេងស្ត្រីក្រុងវីលកាស ក៏បានពិភាក្សាគ្នាអំពីឧបសគ្គដែលពួកគេនឹងជួបប្រទះនៅក្នុងការធ្វើការឆ្ពោះទៅសម្រេចគោលដៅនីមួយៗផងដែរ។ ពួកគេបានពិភាក្សាអំពីធនធានមនុស្ស និងធនធានសម្ភារដែលពួកគេនឹងត្រូវការ និងជំនាញនិងចំណេះដឹងដែលនឹងជួយពួកគេក្នុងការសម្រេចគោលដៅ។
បន្ទាប់មក ពួកគេបានរៀបចំផែនការលម្អិតមួយដោយធ្វើបញ្ជីកិច្ចការ និងកាលបរិច្ឆេទត្រូវបញ្ចប់ឲ្យរួចរាល់ ហើយពួកគេបានបែងចែកការទទួលខុសត្រូវ ដើម្បីឲ្យស្ត្រីគ្រប់រូបក្នុងក្រុមមានតួនាទីម្នាក់មួយ។ ពួកគេបានឯកភាពគ្នាពិនិត្យមើលវឌ្ឍនភាពការងារនៅរៀងរាល់កិច្ចប្រជុំរបស់ក្រុម ដើម្បីដឹងថាតើផែនការនោះកំពុងដំណើរការទៅល្អក្នុងកម្រិតណា។
ក្រុមសំឡេងស្ត្រីក្រុងវីលកាស បានសម្រេចចិត្តថា ជំហានដំបូងរបស់ពួកគេគឺការជួបជាមួយនឹងលោកវេជ្ជបណ្ឌិត ម៉ូរ៉ា ដែលជាប្រធានមណ្ឌលសុខភាព។ ពួកគេគ្រោងនឹងផ្តល់ព័ត៌មានដែលពួកគេបានប្រមូល និងស្នើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរនៅមណ្ឌលសុខភាពដើម្បីសម្រេចនូវគោលដៅរយៈពេលខ្លីរបស់ពួកគេដែលចង់ឲ្យបុគ្គលិកសុខាភិបាលយល់ដឹង និងគោរពប្រពៃណីរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានរំពឹងថា ប្រសិនបើពួកគេទៅជាក្រុម និងបានត្រៀមខ្លួនល្អជាមួយនឹងសារច្បាស់លាស់មួយ នោះវេជ្ជបណ្ឌិត ម៉ូរ៉ា នឹងយល់ហើយទទួលយកសំណើរបស់ពួកគេ។
ក្រុមបានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសគណៈកម្មាធិការតូចមួយដែលមានសមាជិកជាស្ត្រី ៥រូបដើម្បីរៀបចំផែនការប្រជុំ។ ពួកគេបានស្នើឲ្យអ្នកស្រី ប៉ៅឡា ដើរតួនាទីជាអ្នកសម្របសម្រួលគណៈកម្មាធិការ ហើយអ្នកស្រី តូម៉ាសា បានស្ម័គ្រចិត្តជួយធ្វើបទបង្ហាញអំពីសំណើរបស់ក្រុម។ ពួកគេបានស្នើឲ្យយុវតី យេសេនី ជាអ្នកនិយាយអំពីតម្រូវការសេវាសុខភាពយុវវ័យ ហើយស្នើឲ្យអ្នកស្រី អាលីសា ដែលជាស្ត្រីមានផ្ទៃពោះកូនទីបី ជាអ្នកនិយាយអំពីបញ្ហាដែលស្ត្រីបានជួបប្រទះនៅពេលមកទទួលសេវាពិនិត្យផ្ទៃពោះ និងសង្គ្រោះបន្ទាន់នៅមណ្ឌលសុខភាព។