ការចំណាយដែលមើលមិនឃើញ និងអ្នកដែលបង់ថ្លៃទាំងនេះ

វិគី ព័ត៌មាន សុខភាព > សៀវភៅណែនាំសម្រាប់សហគមន៍ស្តីអំពីសុខភាពបរិស្ថាន > ២០. ការបង្ការ និងការកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ពីសារធាតុពុល > ការចំណាយដែលមើលមិនឃើញ និងអ្នកដែលបង់ថ្លៃទាំងនេះ

នៅក្នុងជំពូកនេ:

 

នៅក្នុងជំពូកនេ:

• ២០. ការបង្ការ និងការកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ពីសារធាតុពុល
• ការចៀសវាង និងការគ្រប់គ្រងការបំពុល
• ការចំណាយដែលមើលមិនឃើញ និងអ្នកដែលបង់ថ្លៃទាំងនេះ
• ការបំពុលខ្យល់
• ផលិតកម្មស្អាត
• ការចោលកាកសំណល់ពុលដោយគ្មានសុវត្ថិភាព

ឧស្សាហកម្មជាច្រើនដែលផលិតនិងប្រើប្រាស់សម្ភារៈពុល ប្រាប់ប្រជាជនថាសម្ភារៈនិងផលិតផលទាំងនោះ មានសុវត្ថិភាពនិងជារបស់ចាំបាច់។ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាការពិតទេ។ សារធាតុគីមីនិងផលិតផលជាច្រើនដែលប្រជាជនធ្លាប់គិតថាមានសុវត្ថិភាពនិងជារបស់ចាំបាច់ ដូចជាប្លាស្ទិកPVC ប្រេងសាំងមានជាតិសំណ ឬថ្នាំសម្លាប់សត្វល្អិត ឥឡូវនេះត្រូវបានដឹងថាបង្កគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំង។ ហើយសារធាតុពុលជាច្រើនអាចត្រូវបានជំនួសដោយអ្វីផ្សេងដែលមានសុវត្ថិភាពជាង ប្រសិនបើឧស្សាហកម្មគ្រាន់តែស្វែងរកវានិងប្រើប្រាស់វាប៉ុណ្ណោះ។

ការអភិវឌ្ឍផ្នែកឧស្សាហកម្ម មាន “ការចំណាយដែលមើលមិនឃើញ” ជាច្រើន ក្នុងទម្រង់ជាការបំផ្លាញបរិស្ថាន និងបញ្ហាសុខភាពរបស់មនុស្ស។ ការចំណាយដែលមើលមិនឃើញទាំងនេះ ជាទូទៅត្រូវបាន “បង់ថ្លៃ” ដោយប្រជាជនដែលត្រូវរស់នៅជាមួយគ្រោះថ្នាក់ពីសារធាតុពុល គឺមិនមែនដោយឧស្សាហកម្មដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់នោះទេ។ វិធីមួយដែលឧស្សាហកម្មអាចការពារនិងបង្កើនប្រាក់ចំណូលរបស់ខ្លួន គឺការកាត់ផ្តាច់ការចំណាយដែលមើលមិនឃើញទាំងនេះ ចេញពីក្រុមហ៊ុនដែលធ្វើសកម្មភាពរាលដាលសារធាតុពុល។ ជាញឹកញាប់ ប្រាក់ចំណូលទាំងនេះមានទំហំធំណាស់ គឺអាចគ្រប់គ្រាន់នឹងគាំទ្រនូវការអនុវត្តប្រកបដោយសុវត្ថិភាព ព្រមទាំងការការពារសុខភាពប្រជាជន។

ជាទូទៅប្រជាជនដែលរងគ្រោះបំផុតពីការបំពុលរបស់ឧស្សាហកម្ម គឺកម្មករនៅក្នុងឧស្សាហកម្មនោះ។ អ្នកដែលរងគ្រោះផ្សេងទៀត គឺអ្នកដែលរស់នៅក្បែរៗ និងមិនអាចផ្លាស់ទីលំនៅទៅកន្លែងដែលមិនសូវពុលបាន។ បញ្ហាសុខភាពជាច្រើនពីសារធាតុពុល គឺមិនអាចព្យាបាលសះស្បើយទេ។ ដូច្នេះហើយ ទោះបីអ្នកខ្លះអាចចំណាយលើការព្យាបាលថ្លៃៗក៏ដោយ(ហើយពួកយើងភាគច្រើនមិនអាច) ជារឿយៗគ្រោះថ្នាក់មកលើសុខភាពយើង គឺស្ថិតនៅជាអចិន្ត្រៃយ៍។ ដំណោះស្រាយពិតប្រាកដគឺត្រូវហាមឃាត់ការប្រើប្រាស់សម្ភារៈដែលពុលយ៉ាងខ្លាំង និងគ្រប់គ្រងយ៉ាងតឹងរឹងលើការប្រើប្រាស់សារធាតុពុលដែលចាំបាច់ និងដែលមិនមានមធ្យោបាយជំនួសដែលមានសុវត្ថិភាពជាង។

ឧស្សាហកម្មទាំងឡាយត្រូវតែបង់ថ្លៃលើការចំណាយសម្រាប់មធ្យោបាយជំនួសដែលមានសុវត្ថិភាពជាង និងការការពារល្អប្រសើរចំពោះកម្មករ សហគមន៍ និងអ្នកប្រើប្រាស់នៅគ្រប់ទីកន្លែង។

វដ្តនៃផលិតកម្មនិងកាកសំណល់ពុល

ទោះបីឧស្សាហកម្មទទួលខុសត្រូវលើការផលិតនិងប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីពុលនិងកាកសំណល់ពុលក៏ដោយ យើងគ្រប់គ្នា មិនថារស់នៅក្នុងភូមិតូចមួយឬនៅទីក្រុងធំទេ សុទ្ធតែរងផលប៉ះពាល់ពីវដ្តសកលនៃផលិតកម្មនិងកាកសំណល់។ មិនថាវាជាថង់ប្លាស្ទិកដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយមនុស្សទូទាំងពិភពលោក ឬវាជាកាកសំណល់ពុលនិងមធ្យោបាយផលិតកម្មដែលត្រូវបានផលិតជាកុំព្យូទ័រ រថយន្ត ឬទូរស័ព្ទទេ, យើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយវដ្តសកលមួយនៃការផលិតសារធាតុពុលនិងកាកសំណល់ពុល។

ការផលិតអគ្គិសនី—និងកាកសំណល់ពុល

ប្រជាជនរងផលប៉ះពាល់ពីគ្រប់ជំហានទាំងអស់នៃវដ្តផលិតកម្មនិងកាកសំណល់។ ហើយនៅជំហាននីមួយៗ ប្រជាជនអាចធ្វើការដើម្បីបង្ការនិងកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់។

ប្រភពញឹកញាប់មួយចំនួននៃការបំពុលពីឧស្សាហកម្ម

រោងចក្រស្លប្រេងកាត និងរោងចក្រថាមពលអគ្គិសនី បំពុលដល់ខ្យល់ ទឹក និងដី ដោយសារសារធាតុគីមីនិងលោហៈធ្ងន់។សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីរោងចក្រស្លប្រេងកាត។

ចង្ក្រានរំលាយ បញ្ចេញលោហៈធ្ងន់ ដូចជាបារតនិង សំណ និងសារធាតុពុល ដូចជាឌីអុកសាំង។

រោងចក្រគ្រប់ប្រភេទសុទ្ធតែអាចបង្កការបំពុល ប៉ុន្តែគេអាចកែលម្អសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួនដោយប្រើប្រាស់មធ្យោបាយផលិតកម្មស្អាត។

រណ្តៅកាកសំណល់ឧស្សាហកម្ម ធ្លាយសារធាតុគីមីជ្រាបទៅក្នុងដីនិងទឹកក្រោមដី បណ្តាលឲ្យមានបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងររយៈពេលយូរឆ្នាំ។

ឡដុតសំរាម បញ្ចេញសារធាតុគីមីពុលទៅក្នុងខ្យល់ ទឹក និងដី។

ឧស្សាហកម្មទ្រង់ទ្រាយតូច ដូចជារោងចក្រកែច្នៃស្បែក រោងចក្រស្រោបលោហៈ រោងចក្រកាត់ដេរ និងរោងចក្រថ្មពិល អាចបង្កការបំពុលនិងបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងរទាំងចំពោះកម្មករនិងប្រជាជនរស់នៅក្បែ។

មូលដ្ឋានយោធា និងតំបន់សង្គ្រាម បង្កការបំពុលខ្លាំងក្រៃលែង ចាប់ពីការភាយកាំរស្មី ដល់ឌីអុកសាំង, និងបន្សល់នូវកាកសំណល់គ្រោះថ្នាក់ដែលអាចស្ថិតនៅជាច្រើនជំនាន់ក្រោយៗទៀត។