ការចៀសវាង និងការគ្រប់គ្រងការបំពុល

វិគី ព័ត៌មាន សុខភាព > សៀវភៅណែនាំសម្រាប់សហគមន៍ស្តីអំពីសុខភាពបរិស្ថាន > ២០. ការបង្ការ និងការកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ពីសារធាតុពុល > ការចៀសវាង និងការគ្រប់គ្រងការបំពុល

នៅក្នុងជំពូកនេ:

 

នៅក្នុងជំពូកនេ:

• ២០. ការបង្ការ និងការកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ពីសារធាតុពុល
• ការចៀសវាង និងការគ្រប់គ្រងការបំពុល
• ការចំណាយដែលមើលមិនឃើញ និងអ្នកដែលបង់ថ្លៃទាំងនេះ
• ការបំពុលខ្យល់
• ផលិតកម្មស្អាត
• ការចោលកាកសំណល់ពុលដោយគ្មានសុវត្ថិភាព

ការបង្ការការប្រឈមនឹងភាពកខ្វក់ដោយសារសារធាតុពុល ចាប់ផ្តើមឡើងពីគោលការណ៍ប្រុងប្រយ័ត្ន ដែលគិតអំពីគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗមុននឹងធ្វើសកម្មភាពមួយឬប្រើប្រាស់ ផលិតផលអ្វីមួយ ថាតើវាអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្លះ។ ខណៈដែលយើងអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន និងការសម្រេចចិត្តជាសហគមន៍ ដើម្បីចៀសវាងគ្រោះថ្នាក់ឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាច, យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវតែទាមទារម្ចាស់ពាណិជ្ជកម្មនិងរដ្ឋាភិបាលរបស់យើង ឲ្យយកសុខភាពយូរអង្វែងសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់(មិនថាមានឬក្រ) និងបរិស្ថាន ធ្វើជាចំណុចសំខាន់ជាងផលប្រយោជន៍របស់កម្មករនិងសាជីវកម្ម។

អ្វីៗជាច្រើនដែលយើងធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប៉ះពាល់លើរបៀបដែលយើងនិងអ្នកដទៃប្រឈមនឹងសារធាតុពុល។ មានការប្រឈមប្រចាំថ្ងៃខ្លះៗដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបានដោយការសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ ប៉ុន្តែមានការប្រឈមមួយចំនួនដែលយើងអាចដាក់កម្រិតវាបាន តាមរយៈការសម្រេចចិត្តដែលជួយរក្សាខ្លួនយើង គ្រួសារយើង និងសហគមន៍យើង ឲ្យមានសុវត្ថិភាពនិងសុខភាពប្រសើរ។ ការសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួនច្រើនតែឈានដល់សកម្មភាពសហគមន៍ ព្រោះយើងមើលឃើញថាមនុស្សតែម្នាក់មិនអាចគ្រប់គ្រងលើគ្រោះថ្នាក់ពីសារធាតុពុលដែលយើងកំពុងប្រឈមឡើយ។

ដើម្បីបញ្ឈប់គ្រោះថ្នាក់ដែលបង្កឡើងដោយសារធាតុពុល យើងត្រូវតែ ៖

អប់រំខ្លួនយើង។ ស្វែងយល់និងបង្រៀនអ្នកដទៃអំពីអ្វីដែលហៅថាសារធាតុពុល និងថាតើសារធាតុពុលបង្កគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងដូចម្តេច។ អានសៀវភៅនេះ, ជជែកជាមួយប្រជាជន, និងរៀនពីអង្គការផ្សេងៗដែលផ្តល់ព័ត៌មានអំពីសារធាតុពុល។ សាលារៀន មណ្ឌលសុខភាព កន្លែងធ្វើការ មណ្ឌលក្នុងសហគមន៍ និងផ្ទះរបស់យើង សុទ្ធតែអាចជាកន្លែងសម្រាប់អប់រំសហគមន៍អំពីសារធាតុពុលនិងសុខភាព។ (សម្រាប់សកម្មភាពនៃការពិភាក្សាក្នុងសហគមន៍អំពីសារធា)។

ស្វែងរកប្រភពនៃការប្រឈមនឹងសារធាតុពុលនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង ប្រភពទឹក ផ្ទះសម្បែងអ្នកជិតខាង កន្លែងធ្វើការ សាលារៀន និងភូមិភាគ។ ដើម្បីវាយតម្លៃអំពីផលប៉ះពាល់នៃភាពកខ្វក់ដោយសារសារធាតុពុលនៅក្នុងសហគមន៍របស់អ្នក ចូរធ្វើការដើរពិនិត្យមើលសំរាម, ធ្វើការស្ទង់មតិផ្នែកសុខភាព, ឬបង្កើតក្រុមមួយដើម្បីតាមដានការបំពុល។

ចៀសវាងសារធាតុពុលគ្រប់ប្រភេទតាមដែលអាច។. ស្ថិតនៅឲ្យឆ្ងាយពីប្រភពសារធាតុពុលដែលអ្នកបានដឹង។ កាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ផលិតផលពុល ដោយការស្វែងរកមធ្យោបាយជំនួសសម្រាប់ផលិតផលសម្អាត និងដោយការគ្រប់គ្រងសត្វល្អិតចង្រៃក្នុងទម្រង់ដែលគ្មានការបំពុល(មើលការគ្រប់គ្រងសត្វល្អិត និងជំងឺរុក្ខជាតិ និង ការគ្រប់គ្រងសត្វល្អិតចង្រៃ)។ការពារប្រភពទឹក ,គ្រប់គ្រងសារធាតុពុលដោយការរៀបចំកម្មវិធីកាកសំណល់រឹងក្នុងសហគមន៍ និងដោយការធ្វើការងារដើម្បីបណ្តេញពាណិជ្ជកម្មឬសកម្មភាពដែលមានការបំពុល ឲ្យទៅឆ្ងាយពីកន្លែងដាំដំណាំ និងទីសាធារណៈដូចជាសួនច្បារជាដើម។ ធ្វើឲ្យប្រាកដថា សារធាតុពុលមិនត្រូវបានរក្សាទុក ប្រើប្រាស់ ឬបញ្ចេញទៅក្នុងឬទៅក្បែរកន្លែងដែលប្រជាជនរស់នៅឡើយ។ ធ្វើឲ្យប្រាកដថា កុមារ មនុស្សចាស់ អ្នកជំងឺ និងស្ត្រីមានផ្ទៃពោះឬស្ត្រីកំពុងបំបៅដោះកូន មិនមានការប្រឈមនឹងសារធាតុពុលទេ។

យើងមិនអាចជ្រើសរើសខ្យល់ដែលយើងដកដង្ហើម ទឹកដែលយើងផឹក ឬសម្ភារៈដែលនិយោជករបស់យើងឲ្យយើងធ្វើការទេ, ហើយជាញឹកញាប់យើងមិនអាចដឹងថាតើយើងប្រឈមនឹងអ្វីខ្លះដែលមាននៅក្នុងរបស់ដែលយើងបរិភោគឬផលិតផលដែលយើងប្រើប្រាស់ទេ។ ដោយមូលហេតុនេះហើយ យើងចាំបាច់រៀបចំសកម្មភាពដើម្បីទាមទារក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ជកម្មនិងរដ្ឋាភិបាលឲ្យកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់សារធាតុពុលនិងការគំរាមកំហែងនៃសារធាតុពុល។ មនុស្សជាច្រើនដែលធ្វើការជាមួយគ្នានៅក្នុងជំនឿរួមមួយដែលថាអ្វីមួយមានគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំង មានអំណាចនឹងធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ។

យើងអាចបង្ខំឲ្យក្រុមហ៊ុនធ្វើការសម្អាត

សារធាតុគីមីដែលយើងធ្វើការជាមួយ ធ្វើឲ្យយើងឈឺ។

ក្រុមហ៊ុនអាចប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីពុលតិចជាងនេះ និងផ្តល់ការការពារល្អប្រសើរដល់ពួកយើង។

ប៉ុន្តែក្រុមហ៊ុននឹងមិនសារភាពថាសារធាតុគីមីទាំងនេះគឺជាបញ្ហានោះទេ។ វាស្ថិតនៅលើយើង ថាតើយើងហ៊ានទាមទារឲ្យក្រុមហ៊ុនយកចិត្តទុកដាក់ដល់សុវត្ថិភាពរបស់យើងឬទេ។

ការទទួលខុសត្រូវលើភាពកខ្វក់ដោយសារសារធាតុពុល ភាគច្រើនស្ថិតនៅលើឧស្សាហកម្មដែលមានការបំពុល ដូចជារោងចក្រថាមពល រោងចក្រផលិតផល ឬឧស្សាហកម្មចម្រាញ់ប្រេងនិងរ៉ែ, ខណៈដែលបន្ទុកនៃការរស់នៅជាមួយភាពកខ្វក់ដោយសារសារធាតុពុល និងការសម្អាតវា ជាទូទៅត្រូវធ្លាក់ទៅលើប្រជាជនដែលរស់នៅក្បែរកន្លែងបញ្ហានោះ។ សហគមន៍ខ្លះបានទទួលជោគជ័យក្នុងការបង្វែរការទទួលខុសត្រូវទៅឲ្យឧស្សាហកម្មវិញ និងបានបង្ហាញថាឧស្សាហកម្មឬក្រុមហ៊ុនជាក់លាក់មួយ ជាអ្នកបង្កើតបញ្ហា និងគួរតែសម្អាតវា និងតាំងចិត្តប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការអនុវត្តប្រកបដោយសុវត្ថិភាព។ (ចំពោះសាច់រឿងនៃសហគមន៍ដែលបានបង្ខំក្រុមហ៊ុនឲ្យសម្អាតភាពកខ្វក់ សូមមើល ការរៀបចំប្រឆាំងទៅនឹងការពុលដោយកាំរស្មី, យកកាកសំណល់ពុលរបស់អ្នក ទៅផ្ទះវិញទៅ, សកម្មភាពសហគមន៍ សង្គ្រោះទឹកទន្លេ និង ស្ត្រីតវ៉ាប្រឆាំងនឹងការរុករកប្រេង)។

ដាក់សម្ពាធលើរដ្ឋាភិបាលឲ្យផ្តល់ស្តង់ដារសុវត្ថិភាពល្អប្រសើរ

ការការពារប្រជាជនពីការបំពុល គឺជាការទទួលខុសត្រូវបស់រដ្ឋាភិបាល។ ប៉ុន្តែសាជីវកម្មនិងស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិដ៏មានឥទ្ធិពល បានដាក់សម្ពាធលើរដ្ឋាភិបាលឲ្យបំបាត់ចោលឬធ្វើមិនដឹងមិនឮចំពោះច្បាប់នៃការប្រើប្រាស់សារធាតុពុល។ ដើម្បីបង្ខំឲ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើតនិងអនុវត្តច្បាប់ដែលការពារប្រជាជន ចាំបាច់ត្រូវមានសម្ពាធយ៉ាងច្រើនពីសហគមន៍ទាំងឡាយ ជាពិសេសក្នុងប្រទេសដែលព្យាយាមទាក់ទាញពាណិជ្ជកម្មឲ្យមកវិនិយោគក្នុងប្រទេសរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែយុទ្ធនាការតាមសហគមន៍ អាចបង្ខំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរផ្លូវច្បាប់(មើលប្រទេសហ្វីលីពីនចាត់ទុកឡសំរាមថាខុសច្បាស់ និងរឹតបន្តឹងយក,កាកសំណល់ពុលរបស់អ្នក ទៅផ្ទះវិញទៅ, កីឡាបេសបលដើម្បីសុខភាព, ការជីករ៉ែ និងជំងឺក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធឌីណេ និងការព្យាបាលកម្មកររ៉ែដែលមានជំងឺស៊ីលីកូ) ក៏ដូចជាឲ្យប្រើប្រាស់ច្បាប់បរិស្ថានដែលមានស្រាប់។

ដាក់សម្ពាធឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរលើរបៀបបង្កើតផលិតផល

ឧស្សាហកម្មជាច្រើនបានបង្កើតវិធីផ្សេងៗដែលមានស្ថិរភាពជាង និងមិនសូវបំផ្លាញសុខភាពមនុស្សនិងបរិស្ថាន ដើម្បីជំនួសសារធាតុគីមីពុល និងមធ្យោបាយផលិតកម្ម។ មើលទំព័រ458 សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីមធ្យោបាយផលិតកម្មស្អាត និងវិធីដាក់សម្ពាធលើក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ជកម្មឲ្យសម្របតាម។

ផ្លាស់ប្តូរលំនាំនៃការប្រើប្រាស់

នៅចុងបញ្ចប់ ពួកអ្នកមានប្រើប្រាស់របស់ច្រើនពេក។ ការប្រើប្រាស់និងកាកសំណល់តិចតួច ដោយប្រើល្មមតែគ្រប់គ្រាន់ប៉ុន្តែមិនលើសលុប គឺជាផ្នែកដ៏ធំមួយនៃដំណោះស្រាយ។